543

 ΣαΛΤΑραμε τελείως! …
ΕΛΤΑΓαλατάς, μεσημέρι Παρασκευής, 12/06/2020
Ενώ βρίσκομαι στη δουλειά μου, χτυπάει το κινητό μου. Με καλούν από το σπίτι. Είναι η γυναίκα μου. Δεν ακούω καλά τα λεγόμενά της. Μου λέει, να περάσω από το σούπερ μάρκετ, για να πάρω την … αλληλογραφία μας. (!!!) Αρχικά, φοβάμαι. Ανησυχώ για την υγεία της. Απορώ. Δεν μου βγαίνουν οι συνδυασμοί. Τι δουλειά έχει το σούπερ μάρκετ, τα τυριά, τα μακαρόνια και τα υπόλοιπα προϊόντα του με τα δικά μου γράμματα; Αυτοπαρηγορούμαι στην ιδέα πως μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Πώς, κατά πάσα πιθανότητα, κάτι σχετικό με αλληλογραφία θέλει από το συγκεκριμένο κατάστημα.
Όταν γυρίζω στο σπίτι, βρίσκω τη γυναίκα μου στην αυλόπορτα. Η παρουσία της με ηρεμεί. Η συμπεριφορά της είναι οικεία και τα λεγόμενά της έχουν συνάφεια. Επιτέλους, ανακουφίστηκα. Αποφύγαμε τα χειρότερα. Μου εξηγεί πως ενημερώθηκε από τους γείτονες ότι ο ταχυδρόμος, λόγω φόρτου εργασίας και πίεσης χρόνου, άφησε την αλληλογραφία όλων των κατοίκων του χωριού στο σούπερ μάρκετ (!!!), ενημερώνοντας προφορικά όσους μπόρεσε να ενημερώσουν με τη σειρά τους τους υπόλοιπους κατοίκους, προκειμένου να προστρέξουν στην αναζήτηση και παραλαβή της αλληλογραφίας τους.
Με προτρέπει και πάλι να μεταβώ στον χώρο για να πάρω τα γράμματά μας. Σπεύδω ολοταχώς. Τι το ’θελα και πήγαινα. Πριν παρκάρω, παίρνω μια πρώτη γεύση όλων αυτών που φοβόμουν ότι θα συναντούσα. Βλέπω στον χώρο καμιά εικοσαριά συγχωριανούς μου, τον έναν κυριολεκτικά πάνω στον άλλον. Παρ’ όλα αυτά, παρκάρω και πλησιάζω. Έχω την αίσθηση πως το πρόσωπό μου αλλάζει διαρκώς χρώματα. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Διακατέχομαι από θυμό, οίκτο, οργή, αγανάκτηση, ντροπή. Αισθάνομαι πολίτης τριτοκοσμικής χώρας.
Γινόταν το σώσε. Άλλος σάλιωνε τα δάχτυλά του και προσπερνούσε τους φακέλους, αναζητώντας εναγώνια τον δικό του. Άλλος έψαχνε στα πεσμένα, φωνάζοντας πως κάπου ανάμεσά τους είδε αυτό που αναζητούσε. Κάποιος, επικαλούμενος την ηλικία του, παρακαλούσε τους παρευρισκόμενους για την κατανόησή τους. Μάταια όμως. …
Δεν άντεξα περισσότερο. Έφυγα. Κάποιος πίσω μου ωρυόταν, έβριζε θεούς και δαίμονες. Ξαναγύρισα στο σπίτι μου νευριασμένος και ιδιαίτερα προβληματισμένος. Τα είχα με τους υπαλλήλους του ΕΛΤΑ και τον Προϊστάμενό τους, που επέλεξαν αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο διανομής. Με τους συγχωριανούς μου που αναζητούσαν την αλληλογραφία τους, αποδεχόμενοι – έμμεσα – με την πράξη τους τον τρόπο διανομής. Τα είχα και με τον εαυτό μου, για μια σειρά από προσωπικούς λόγους.
Σκεφτόμουν πως εδώ και τρεις μήνες περίπου, ο ελληνικός λαός, όλοι μας, με κόπους και θυσίες, τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα αποφυγής του κορωνοϊού, προστατεύοντας τον εαυτό μας και τους άλλους. Ποιο φαεινό μυαλό είχε την ιδέα διανομής της αλληλογραφίας με αυτό τον τρόπο, που αποτελεί την επιτομή της διάδοσης ασθενειών;
Πού είναι οι εκπρόσωποί μας; Εδώ αναστατώθηκε το χωριό. Αυτοί δεν πήραν χαμπάρι;
Ποιος έχει το ηθικό δικαίωμα να μηδενίζει την πλούσια κοινωνική προσφορά των Ελληνικών Ταχυδρομείων;
Γιατί απαξιώνεται το έργο, γιατί αμαυρώνεται η ιστορία του αγροτικού διανομέα, που τόσα έχει προσφέρει στον Έλληνα πολίτη, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου;
Μήπως επιδιώκεται ο εξευτελισμός των ΕΛΤΑ στα μάτια της κοινής γνώμης και ο περιορισμός των αντιδράσεων των πολιτών σε σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίησή τους; Και οι εργαζόμενοι στα ΕΛΤΑ; Ποιος ο ρόλος τους και ποια η αντίδρασή τους σε επιλογές που τους εκθέτουν;
Άνοιξα την τηλεόραση να ξεχαστώ. Βαλτός ήταν; Ο υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Πολιτικής κ. Πιερρακάκης εξηγούσε στον δημοσιογράφο πώς ο πολίτης με ένα κλικ θα λαμβάνει εφεξής μια σειρά από Πιστοποιητικά στο σπίτι του. Λίγη ώρα αργότερα οι κ.κ. Χαρδαλιάς και Τσιόδρας, σε συνέντευξη τύπου, ενημέρωναν τους πολίτες για τα νέα κρούσματα του κορωνοϊού, τον αριθμό των νοσηλευόμενων στις ΜΕΘ, καθώς και για την ανάγκη τήρησης των μέτρων προφύλαξης. Δεν άντεξα άλλο. Έκλεισα την τηλεόραση κι έφυγα.
Για το γεγονός υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες, οι οποίες έφεραν αποτέλεσμα. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το απόγευμα του Σαββάτου (!) ήρθε υπάλληλος και μάζεψε την εναπομείνασα αλληλογραφία. Σήμερα, μεσημέρι της Τετάρτης 17/06/2020, αυτή είναι ακόμα αγνοούμενη. Τι να υποθέσει κανείς; Ποια λέξη ή φράση της ελληνικής Γλώσσας είναι άραγε η πιο ταιριαστή για την περιγραφή της κατάστασης;
Κώστας Σακαρέλος

Αναρτήθηκε 17 Ιουνίου 2020, 23:20